อภิธานศัพท์เศรษฐศาสตร์

มาจากคำว่า External Debt หมายถึง ยอดคงค้างหนี้สินส่วนที่ไม่ใช่ทุนเรือนหุ้นของผู้มีถิ่นฐานในประเทศก่อขึ้นกับผู้มีถิ่นในต่างประเทศ ทั้งหนี้สินที่มีดอกเบี้ย หรือไม่มีดอกเบี้ย โดยมีภาระผูกพันที่จะต้องชำระคืนเงินต้น โดยรวมหนี้สินทุกสกุลเงินและทุกประเภทของการกู้ยืม

หนี้ภาคทางการ หมายถึง หนี้ต่างประเทศที่ภาคทางการเป็นผู้ก่อขึ้นกับผู้มีถิ่นฐานในต่างประเทศประกอบด้วยหนี้ของรัฐบาลกลาง (กู้ในนามรัฐบาลไทย) หนี้ของรัฐวิสาหกิจ และหนี้ของเอกชนที่รัฐบาลค้ำประกันรวมทั้งหนี้ของ ธปท.

หนี้ภาคเอกชน หมายถึง หนี้ต่างประเทศที่ภาคเอกชนเป็นผู้ก่อขึ้นกับผู้มีถิ่นฐานในตางประเทศ ประกอบด้วยหนี้ของภาคธุรกิจธนาคาร (ธนาคารพาณิชยและกิจการวิเทศธนกิจ) และภาคธุรกิจที่มิใช่ธนาคารอาทิ บริษัทเงินทุน บริษัทหลักทรัพย์ นิติบุคคลที่ประกอบการค้า การผลิต และบุคคลธรรมดา

หนี้ระยะยาว หมายถึง หนี้ต่างประเทศที่มีระยะเวลาครบกำหนดมากกว่า 1 ปี

หนี้ระยะสั้น หมายถึง หนี้ต่างประเทศที่มีระยะเวลาครบกำหนดน้อยกว่าหรือเท่ากับ 1 ปี

มาจากคำว่า Debenture หมายถึง ตราสารประเภทหนี้ที่ออกโดยภาคเอกชนที่ต้องการระดมทุนจากนักลงทุนและประชาชนทั้งในและต่างประเทศ การออกหุ้นกู้จะทำให้กิจการมีความคล่องตัวในการจัดหาแหล่งเงินทุนเพื่อนำไปใช้ในการดำเนินงานหรือการลงทุนโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งเงินทุนจากผู้ถือหุ้นเพียงแหล่งเดียว ผู้ลงทุนในหุ้นกู้จะมีฐานะเป็นเจ้าหนี้ของกิจการจึงไม่มีสิทธิในการบริหารงานของกิจการ และอาจได้รับผลตอบแทนในรูปดอกเบี้ยหรือไม่ก็ได้ ในกรณีที่มีการจ่ายดอกเบี้ยจะมีอัตราและระยะเวลาที่แน่นอน และได้รับคืนเงินต้นเมื่อครบกำหนดไถ่ถอนตามที่ระบุ นอกจากนี้ ในกรณีที่บริษัทเลิกกิจการ ผู้ถือหุ้นกู้จะได้รับเงินคืนก่อนผู้ถือหุ้นสามัญหรือหุ้นบุริมสิทธิ หุ้นกู้จะมีอายุตั้งแต่ 1 ปีขึ้นไปและมีหลายประเภทเพื่อให้สอดคล้องกับความต้องการเงินทุนและความสามารถในการจ่ายคืนเงินต้นของกิจการ